Meteorlar - Melissa Stewart kitap serbest oDF biçim

Feros ferospro — Eğer son elli sayfa olmasaydı, sadece bir yıldıza Eşleşir olurdu. Bu kitap 1.5'ten daha fazla (ahh, goodreads neden .5 sistemine sahip değil?) hayal kırıklığına daha fazla. Açlık Oyunları ve Oliver’ın Delirium'daki nesirinden sonra, Condie’nin distopik romantizmi ele geçirmesini gerçekten mülayim ve özenti buldum. Condie, pek çok kuralın sağlam olduğu ve isyanın bir nedeni olduğu bu fütüristik toplumu yaratmaya boşuna çaba gösteriyor, çünkü tüm “eşleşmiş” ve tablet hapları fikrinden başka her şey yetersiz kalıyor. Bu toplum neredeyse Suzanne Collin’ler kadar gelişmiş değil. Kahramanımız Cassia (serbestçe) savaşta olduklarından bahsettiğinde, iki kere aldım ve “Whoaa, hangi savaş? Bu ne zaman oldu?" Özellikle tür göz önüne alındığında, açıkça anti-iklim ve sıkıcı olan çok fazla isyan görülmüyor. Gerçekten düşündüğünüzde pek çok ayrıntı toplanmaz ve yazarın yarattığı bu dünyaya inanmakta zorlanırım. Ve haplar! Bu “sihirli” haplar nasıl akla yatkın hale geldi? Cassia'yı sevmekten ya da onun için hissetmekten kendimi alamadım. Belki de bu, hayran olmadığım Condie’nin yazımı ile ilgilidir. Diğer okuyucuların nesirinin çok etkili ve özlü olduğunu söylediğini biliyorum, ama bana çok dalgalı, basit ve garip bir şekilde resmi geliyor. Cassia’nın sesi doğal gelmiyor ve çok uzun zamandır ekşi şekerlemeler üzerinde çiğniyormuş gibi konuşuyor. Bu ve Katniss kadar cesur değil. Cassia o kadar çekingen görünüyor ve genellikle kendimi yankılandığım güçlü bir tip gibi değil. Xander ve Ky inleme yaratır. Xander en iyi arkadaşı karakter boşluğuna o kadar çok uyuyor ki ondan nefret ediyorum. Bana tekrar Cassia tarafından nasıl büyülendiğini söyle, lütfen. Ky biraz daha iyi, ama Cassia ile olan romantizmini biraz saçma buluyorum. Onlar gerçekten tepeler, sıkıcı eserler hakkında konuşmuyorlar (pek çok kutsal olması gerekiyordu, ama gerçekten, sayfaları bunun hakkında konuşmaya adamak zorunda mıydınız?), Senaryo pratiği yapmak ve şiirleri tekrarlamak zorunda kalmadılar. Bu son parçayı özellikle komik buluyorum, hatta Cassia çizgileri bir mantra olarak tekrarlamaya devam ederken, çok garip buluyorum. Delirium (ya da sadece kitap) için incelememi okuduysanız, Alex, Lena'ya aşk şiirlerini tekrarladığında sevdiğimi bilirsiniz, ama burada, çok fazla değil. Aşk üçgeni beni gerçekten üzdü. Peeta-Gale-Katniss çok mu? Yıllar önce ilk kez gördüğünden beri Cassia'ya aşık olan Ky var ve düşünceli en iyi arkadaşım da Cassia’nın dikkatini çekmek için can atıyor. Ugh. Bu aşk üçgeni temelde Cassia'yı toplumuna meydan okumaya itmesi gereken “hikaye” olduğunu biliyorum, ama adamlara (ya da kıza, bu konuda) önem vermediğimde ve disney filmi olarak klişe ve sevimsiz. İlk etapta Eşleşmeden çok şey beklemiyordum çünkü öncül beni tam olarak zorlamıyordu. Tam bir başarısızlık değildi, çünkü son parçalardan gerçekten keyif aldım, ama ne yazık ki, beni ÇOK KÜÇÜK yaptıkları bu yasak romantizmden iki kitap daha oturtmak için yeterli olmayacak (en küçük minimum gibi). toplumlarını yıkmaya çalışın.