Bitlenen Panda - Christine Beigel itibaren 1001 Çiçek Kitaplar içinde LIT biçim

Sara Meyer _ara_eyer — Şunu söyleyerek başlayayım: yetişkinler, lütfen bunun genç yetişkin bir kitap olarak kategorize edildiği gerçeğini göz ardı etmeyin. Kütüphanenin yetişkinler bölümünde olmadığı için kıvranmayın. Yine de okuyun. Heck, okurken okumanız gereken bir düzine başka Genç Yetişkin kitabı tavsiye edebilirim. Sadece ... bir kitabı rafa kaldırıldığı yere göre yargılama, lütfen. Kamu hizmeti duyurumu dinlediğiniz için teşekkürler - şimdi incelemede! * Ehem *. Bu kitabı bir günde baştan sona okudum. En başından beri beni yakaladı. Bunda keskin bir şiir var, yine de ara sıra duraklamanız, kelimelerin size yerleşmesine izin vermeniz, görüntünün güzelliğinin gerçek olmasına izin vermek için parmaklarınızı onların arasından geçirmeniz gerekir. Suzanne size temeli verir ve bir sonraki adımı atmanızı bekler. Bir görüntü gerçekten bana çarpıp "oh, vay canına - bunu beğendim!" Demeden önce, bir sonraki paragrafta yarı yolda olduğum birden fazla fırsat vardı. Bu distopik geleceğin nasıl ortaya çıktığının tarihi en iyi ihtimalle yarım yamalaktır, ancak bu da iyi idare edilir. Kitap, 16 yaşındaki bir kızın Bakış Açısından anlatıldığı için, bir başkası buraya ve şimdi gelmenin nasıl ve niçin olduğunu anlattığında, biraz aşamalı olarak ayrıntılara giriyor. İşe yarıyor. Ve dünyanın kendisi, burada ve şimdi, birkaç şaşırtıcı ayrıntıya kadar iyi hazırlanmış. Arada sırada ortaya çıkan birkaç fiş var ve ben kendimi, yazarın kendisi tarafından yakalandığı zaman, aç ve mazlum kadın kahramanımızın portakal suyunun veya kadifenin ne olduğunu nasıl muhtemelen bildiğini açıklayan hızlı bir düzenleme ile onları yakaladı. Zaman zaman geri dönüşleri can sıkıcı buldum - beni hikayenin, mevcut eylemin dışına sürüklediler, bana o anda gerçekten ihtiyacım olmayan bir geçmişin parçalarını verdiler, en azından bu kadar derinlemesine. . Küçük şeyler bu geri dönüşleri engelliyor - altın bir iğne veya bir karahindiba görüntüsü, anı sayfalarını tetikleyebilir. Çoğunlukla karakterlerden hoşlanıyorum, ancak birkaçı tek taraflı görünse de - aklıma Effie Trinket, kabarcıklı yeri olmayan bir dünyada kabarcıklı bir kadın geliyor. Asla bunun ötesine geçmez. Ayrıca, ölümlerden birinde ağladığımı da tamamen itiraf edeceğim (oh, hiçbir şeyi mahvediyormuşum gibi davranma! Bu, HERKESİNİ ÖLDÜREN ÇOCUKLAR hakkında bir kitap - tabii ki ölüm var!) Ve ana karakter Katniss, gerçekten zevk aldığım biriydi. Aynı anda hem güçlüydü hem de güçsüzdü, çevresinde olup bitenlerle baş edebilmek için genellikle önemsiz ayrıntılarda kayboldu ve onu yalnızca gerçek değil, aynı zamanda insan yapan her şey - böyle bir duruma düştüğümüzde çaresizce ihtiyacımız var. insanlık dışı bir ortam. Böyle bir ortamda, eylemde, kanda kaybolacağınızı düşünebilirsiniz. Değilsin. Suzanne'in mesajı, sunucu Katniss'te gördüğünüz insanlık hakkındadır - ikiye çekilmekle, sizden bir parça koparmaya çalışan bir yerde olduğunuzdan bir parça kurtarmak için isyan etmekle ilgilidir. Katniss'in katliamda kendi payına düşeni yaptığında çöktüğü anlamına gelmez. O yok. Harekete geçmeye zorlandığı anlarda bir gücü var ve hatta mecbur olduğu için değil, yapmayı seçtiği için öldürüyor. O sadece tepkiyle dolu pasif bir çocuk değildir: Kendi başına hareket eder ve bunu da zeka, tutku ve kararlılıkla yapar. Eylemlerinden veya belki de daha doğrusu öldürmelerinden pişmanlık duymuyor. Onları adım adım atıyor ve devam ediyor. Sona geldiğimde, kendimi asılı kalmış hissetmedim, ama çaresizce sonra ne olacağını bilmeye ihtiyacım vardı. Telaşlandım. O an gidip 2. kitabı alıp ilk yaptığım gibi yutmak istedim. Sadece bunun kadar iyi olacağını umabilirim.